साहित्य-कला

झर्यो आँसु बिरहको रोक्नलाई सकिएन, प्रियतमको आयो याद बिर्सनलाई सकिएन, सबैलाई यो जिन्दगी अनुकुल होस् भन्ने लाग्छ, तरपनि आफ्नो मान्छे

जीर्ण तस्वीर निसानी थियो, उही शैया उही सिरानी थियो ।। जब म दुख्थें दुख्थ्यौ तिमी, उस्तै उस्तै जिन्दगानी थियो ।।

आज म मरेको दिन मेरो शरीर लास भएर सुताएको छ आँगनभरि नै मान्छे नै मान्छे छरिएका छन् मेरो आँखा बन्द

त्यो पारी हिमाल पनि हिउँको फूल फुलेर; मसुक्क गर्दै हेरन हाँसेको ! लाग्दछ यो मनमा; मायालु मेरो पनि; त्यहीँ पो

परदेशीको शहर आएं के गर्दैछिन् मेरी प्रिया अनिंदोमा म छु यहाँ चिसो रातमा एक्ली प्रिया संझी मलाई सुत्दै उठदै गर्दै

यो आकाश यो धर्ती यो जनजीवन कस्तो राम्रो लाग्छ जब आमा मुस्काउँछिन आमाकै तारिफमा कति कविले कविता कोरे गीत गाँए

उकाली र ओराली वा भिर पाखा हो जिन्दगी, चैत्रमासको हुरीबतास वा बर्षे भेल जिन्दगी, खबटाको छानो अनि वा ढलान छत

देश त अति सुन्दर असल मनहरुको सिर्जनशीलतावाट मात्र हुन सक्छ रे ! बरु मनहरु पो असल मनको साथ नपाए पिडाले

सुनको सिक्रि हातमा लाउने सुनकै बाला अनि फेरि, नौ गेडीले मात्र किन्न सक्ने चिज होइन रे छ, बहुमूल्य जग्गा जमिन

तिमीले चियाको बोट देख्यौ त्यसको वरिपरि वातावरण देखेर रमायौ त्यहाँनेर फोटो खिच्यौ आनन्दित भयौं त्यो अनुपम दृश्यहरु देखेर तर ,