कृष्ण प्रसाईं

पिलायौ थुनेर पिइदिन्छु हेर, जति च्यात छाती सिइदिन्छु हेर ।। म बाँचेको धर्ती चिथोरेर जाऊ, तिनै वेदना छन् लिइदिन्छु हेर

म सोच्थें दु:ख तस्वीरले बोल्छ, आज याद भो तक्दीरले बोल्छ ।। कष्ट रहेछ यात्रा पनि जसरी, दु:ख र दर्द मूसाफिरले

पिलायौ थुनेर पिइदिन्छु हेर, जति च्यात छाती सिइदिन्छु हेर ।। म बाँचेको धर्ती चिथोरेर जाऊ, तिनै वेदना छन् लिइदिन्छु हेर

चित्रपटको तस्वीर थिएन, यसरी रंङ्गिने तक्दीर थिएन ।।   पुजें पत्थरहरु दोबाटोमा, जहाँ मनको मन्दिर थिएन ।।   कति पर्खाल

न त मोल रह्यो न बजार रह्यो, नगदै न रह्यो न उधार रह्यो ।। धुलिंदै गए ती मृदु पत्र सबै,

चित्रपटको तस्वीर थिएन, यसरी रंङ्गिने तक्दीर थिएन ।। पुजें पत्थरहरु दोबाटोमा, जहाँ मनको मन्दिर थिएन ।। कति पर्खाल लडे जहाँ,

सधैं जून राम्रो भनेर नआऊ, उदाए सितारा गनेर नआऊ ।। बेनामी गराइ पुरेका जति हुन्, नखोस्र कुनै ती खनेर नआऊ

अक्सर सपनाहरु तुहुन्छ्न् यहाँ, र भरि आँखाहरु नै चुहुन्छ्न् यहाँ,   मुस्कुराउँने गुलाबहरु नै फूलाऊ, एकदिन ओइलिएर कुहुन्छ्न् यहाँ ।।