गजल

रंग फेर्छ छेपारोले छेपारो झैं नभै दिनु, आफ्नै स्वार्थ मात्र प्यारो स्वार्थी मान्छे नभै दिनु, पराईले सङलो मन भै चिताएको

जीर्ण तस्वीर निसानी थियो, उही शैया उही सिरानी थियो ।। जब म दुख्थें दुख्थ्यौ तिमी, उस्तै उस्तै जिन्दगानी थियो ।।

म सोच्थें दु:ख तस्वीरले बोल्छ, आज याद भो तक्दीरले बोल्छ ।। कष्ट रहेछ यात्रा पनि जसरी, दु:ख र दर्द मूसाफिरले

पिलायौ थुनेर पिइदिन्छु हेर, जति च्यात छाती सिइदिन्छु हेर ।। म बाँचेको धर्ती चिथोरेर जाऊ, तिनै वेदना छन् लिइदिन्छु हेर

चित्रपटको तस्वीर थिएन, यसरी रंङ्गिने तक्दीर थिएन ।।   पुजें पत्थरहरु दोबाटोमा, जहाँ मनको मन्दिर थिएन ।।   कति पर्खाल

न त मोल रह्यो न बजार रह्यो, नगदै न रह्यो न उधार रह्यो ।। धुलिंदै गए ती मृदु पत्र सबै,